Een wandeling langs kunstwerken, een betere manier om de zondag door te brengen kan ik me haast niet voorstellen. Op naar de Apollolaan. Op de brede grasstrook in het midden staan de meest uiteenlopende sculpturen, gemaakt van alle mogelijke materialen. Wie de afgelopen tijd wel eens in de tram naar de Beethovenstraat zat, heeft vast de grote goudkleurige schildpad met zijn berijder al eens gezien. Het heet Searching for Utopia – waarom, dat weet ik niet, maar je kan er van alles bij verzinnen en daar gaat het toch om nietwaar – en de berijder stelt de maker, Jan Fabre, voor. Een wonderlijke kunstenaar. Theatermaker van urenlange stukken waarin weinig gebeurt, choreograaf van een eigen versie van het Zwanenmeer met een levende uil, hele museumwanden liet hij minutieus bekrassen met Bic-pennen en zalen beplakken met gekleurde keverschilden. Op de Biennale in Venetië worden zijn in marmer vereeuwigde hersenhelften tentoon gesteld. In Antwerpen staat het door hem opgerichte Troubleyn Laboratorium, een experimenteel en onderzoekscentrum voor beginnende kunstenaars en theatermakers.
Maar er is nog meer op de Apollolaan. Niet alleen werk van bekende kunstenaars als Dalí, Dubuffet, Miró, Corneille, Atelier van Lieshout, maar ook van veel onbekenden en dat maakt het verrassend. Op de parkeerplaats van het Hiltonhotel groeien er bomen door versteende Fiatjes, op een groot houten bouwsel, een soort ark met huisjes, klimmen en spelen kinderen, een glanzende vliegenierster in een rups met vleugels. Het bordje zegt dat ze in een penis zit. Zou kunnen.
Mijn favoriet is de grote machine van Tinguely die ieder uur vijf minuten lang mag pompen, kraken, piepen en schuren. Nog een favoriet is het vliegtuig van Joost Conijn tussen de bomen, helemaal aan het eind. Ik zag eens een film van hem, van een tocht die hij door Roemenië maakte met een op hout gestookte auto. Overal in de dorpen kwamen mensen nieuwsgierig op de auto af en hielpen ze met het verzamelen van hout, blij met een verzetje. Met zijn zelf gebouwde vliegtuig vloog hij vijf minuten in de woestijn in Marokko. Dat nu dus tussen de bomen hangt.
Art Zuid is een particulier initiatief en Jan Cremer mocht de beelden uitkiezen. Ik heb grote bewondering voor de initiatiefneemster. Je kunt wel iets moois bedenken, maar dat je het dan ook nog voor elkaar krijgt, dat is knap.
Het is prettig flaneren over de Apollolaan en het Minervaplantsoen. De deftig sobere huizenrijen, de sfeervolle jaren dertig villa’s. Maar dan als een klap in je gezicht de smakeloze betonnen bouw van het Hilton en het Garden Hotel, kraak noch smaak. Aan de overkant twee bunkerachtige kantoorgebouwen, te huur. Het ene gebouw prijst zichzelf aan: ‘dit was het uitzicht van John Lennon en Yoko Ono’. Maar gelukkig voor hen zaten die indertijd met hun rug naar het raam, als ik het me goed herinner van de foto’s, of ze lagen in elkaars armen.
Zie:www.ArtZuid.nl
Goed nieuws! Het Stedelijk begint weer wat te worden. Enkele oude bekenden zijn weer terug: Malevitch, Mondriaan, Willem de Kooning. In een van de kleine zalen een verrassing: Werkman met zijn prachtige subtiel kleurige druksels en in een andere kleine zaal tekeningen van Malevitch uit de collectie van Nicolai Khardziev, in de vitrines foto’s van Malevitch, Tatlin en El Lissitsky.
En terugblik op de tentoonstelling Bewogen Beweging (1961) en Dylaby (1962). Vrolijk, maar ook wel weemoedig stemmend. Toen kunstenaars lekker onserieuze kunst maakten waar mensen een hoop lol aan beleefden.
Alleen al voor de hal bovenaan de trap moet je naar het Stedelijk. Die is nu met het lichtontwerp van Dan Flavin één groot kunstwerk.
Zie: Temporary Stedelijk 2
http://www.stedelijk.nl/nu-in-stedelijk/tentoonstellingen/the_temporary_stedelijk_2
Kunst is overal 