Er is al veel over geschreven, gezegd, en ik doe het nog een keer: het Rijksmuseum is prachtig geworden. Het weerzien met het joodse bruidje was een feest. Tegen de donkere achterwand komt het rood van haar jurk, het beroemde zachte licht op de handen en gezichten, beter uit dan ooit. Verder was het fijn dwalen door de vernieuwde zalen. Ook hoef je niet meer zoals vroeger eindeloos te zoeken naar de minutieus ingerichte poppenhuizen. Eén minpunt, de zolderverdieping twintigste eeuw. Ogenschijnlijk lukraak bij elkaar gezochte zaken, zoals een ameublement van Michiel de Klerk, het beeld van een Javaan in kleermakerszit, een concentratiekampjas uit Mauthausen, een Philips reclamefilm van Joris Ivens, een vliegtuig, Het laatste avondmaal van Marlene Dumas, en zo meer. Wat moeten we daarmee?
Het Joodse bruidje, Rembrandt van Rijn, omstreeks 1667
Die badkuip aan het oude Stedelijk, het blijft een vreemd aanhangsel. Maar daar binnen is het ook fijn ronddwalen langs oude bekenden en veel onbekenden, die er misschien altijd al waren maar nu pas tevoorschijn gehaald. Een grote verrassing, de opstelling van de afdeling toegepaste kunst. Niet alleen de overbekende ontwerpen van Rietveld, Gispen, Friso Kramer, maar ook sieraden, scheerapparaten, serviezen, vazen als kunstwerken, van alles, tot en met nu. Als je nog meer wil zien trek je gewoon een la open. Dat geldt ook voor affiches en ander drukwerk.
Stedelijk Museum, beeld van het oorspronkelijke gebouw van A.W. Weissman, 1895 en het nieuwe gebouw ontworpen door Benthem Crouwel Architects. Foto John Lewis Marshall.
Vitrines op de afdeling Design, Stedelijk Museum. Foto Gilian Schrofer
De video’s van Aernout Mik beneden in de kelder moet je beslist gaan zien. Het zijn er heel veel, en al duren ze lang, blijf kijken, vooral naar die van het proces tegen een namaak Berlusconi, de handbagage controle op een vliegveld, schietoefeningen in een Oost Europees land (Servië?). De gezichtsuitdrukkingen van de toeschouwers zijn ook de moeite waard. Als je weer buiten staat lijkt het straatbeeld zó uit een video van Mik afkomstig.
Het Gemeentemuseum van Berlage in Den Haag is en blijft mijn favoriet. Het ziet eruit of het nog vorige week werd opgeknapt. Wat een mooi gebouw, van buiten en van binnen. De verhoudingen, de kleuren, de sfeer. Op de galerij boven een sober eerbetoon aan Henk Peeters (1925-2013), een van de kunstenaars van de Nul-groep, die hij in 1961 oprichtte met Jan Schoonhoven, Jan Henderikse, Armando en Herman de Vries. Zij maakten ‘onpersoonlijke’ kunst van alledaagse materialen, zoals watten, veren, met water gevulde plastic boterhamzakjes, of tekenden en schilderden met rook en vuur. Boven de door Berlage ontworpen houten zitbank hangt een werk van Peeters. Een tere witte wolk tegen een ijle blauwe lucht. Van dichtbij zie je een stukje schapenwol op een blauw fond.
In de hal beneden kleurrijke muurschilderingen van Sol LeWitt (1928-2007). Van hem is ook de muurschildering Stairs and Stripes (1982) langs een van de trappenhuizen. Die werd in 1998 bij de renovatie van het museum botweg overgeschilderd, maar na vele protesten opnieuw aangebracht.
Hal Gemeentemuseum Den Haag, Sol LeWitt, foto Michel Morel
Trappenhuis Gemeentemuseum Den Haag, Sol LeWitt, foto Nicole Oranje
In Venetië houden ze het liever bij het oude. Op de Punta della Dogana moest het intrigerende beeld van de jongen met de kikker onlangs plaatsmaken voor een kopie van een negentiende eeuwse straatlantaarn, ‘omdat die er vroeger ook al stond’.
Maar dan ook weg met de toeristen in korte broek, zou ik zeggen. Zo liepen de mensen er vroeger toch ook niet bij?
Jongen met Kikker, Charles Ray, 2009
Jongen met kikker, neergehaald
zie http://kunstvensters.com/2011/12/15/nul-is-meer-dan-nul over de Nulbeweging
zie http://vorige.nrc.nl/thema_archief_oud/nieuws_kunst/article1786876.ece: artikel over Sol LeWitt
http://www.artdaily.com/index.asp?int_sec=2&int_new=62452&b=venice#.UZpG4fHmh20, over Jongen met kikker
52.374656
4.898347
Kunst is overal 