Tagarchief: Gerhard Richter

Een gloednieuw kunstpaleis

In het Bois de Boulogne in Parijs staat een nieuw gebouw van Frank Gehry. Of nee, ‘gebouw’ klinkt te zwaar, de term ‘bouwsel’ is beter op zijn plaats voor dit luchtige samenstelsel van ruimtes, trappen en terrassen, overkapt met een serie doorschijnende golvende daken. Vanaf een afstand lijkt het op een fantasieschip met flinke wind in de zeilen, bij toeval in het bos terecht gekomen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Binnen is het fijn ronddwalen in de hoge zalen met onder andere een reuzenbeeld en subtiele tekeningen van Thomas Schütte,  een ijzige tocht in Antarctica van Pierre Huyghe, een zaal met werk van Gerhard Richter, een asymmetrische ruimte voor de geometrische schilderijen van Ellsworth Kelly, een wandeling langs het water met spiegelende zuilen van Olafur Eliasson, de terrassen met uitzicht over Parijs, de Eiffeltoren in de wolken, de gekleurde bomen in het Bois. Eén minpunt: zoals in de meeste musea kan je bijna nergens zitten. Maar misschien is het de bedoeling om ook een beetje te lijden voor de kunst.

Vroeger waren het keizers, koningen en de adel die paleizen en kastelen lieten bouwen vol kunst en kostbaarheden, tegenwoordig zijn het industriëlen, zoals Bernard Arnault, onder andere eigenaar van het Louis Vuitton imperium (toch een soort keizer). In ieder geval, hij gaf Frank Gehry opdracht om dit prachtige gebouw voor zijn kunstverzameling te construeren en wij kunnen ervan genieten – wel tegen betaling, want goedgeefs is Arnault weer niet. Anders was hij  immers nooit zo rijk geworden.

Gudrun

Gudrun, Gerhard Richter, 1978

commentaren:
Oliver WainwrightThe Guardian
Frank Gehry’s Fondation Louis Vuitton shows he doesn’t know when to stop.[…] It is certainly a spectacle, but it makes you wonder quite what it’s all for.
“Piled up in a staggered heap […] as if caught in a violent storm,” Wainwright’s suggests that it is a ‘gift’ from Louis Vuitton that the ”neighbourhood hasn’t seemed all that keen on receiving.” Referencing the trouble the project had getting going, having been halted temporarily by the French courts, Wainwright’s ultimate conclusion is that is an “indulgence of over-engineering.” It is, “in reality, is a hell of a lot of steel columns and glue-laminated timber beams, thrown together in a riotous cat’s cradle of zig-zagging struts and brackets, props and braces.”

Rowan MooreThe Observer
Frank Gehry’s new art museum in the Bois de Boulogne could have done without the nautical flourishes.
Moore, although less liberal with his descriptions, is similarly dismayed by some of the flamboyant engineered flourishes. In spite of this, he acknowledges that Gehry’s “buildings at their best are generous, thoughtful and responsive, with a high degree of attention to the ways in which they are built.” Yet, in this instance, only “some of the time the Gehry magic is there.” For him, the sails “get in the way of the potentially delightful connections the building tries to make, and of the experiences of view and art.” ”It could be fascinating, unforgettable and beautiful” but, Moore concludes, this building falls short.

Paul Goldberger / Vanity Fair
[It] looks like sails, and it looks like a boat, and it looks like a whale, and it looks like a crystal palace that is in the middle of an explosion.
…yet, Goldberger argues, “none of these comparisons matter in the slightest.” For him, it is “a new work of monumental public architecture that is not precisely like anything that anyone, including Frank Gehry, has done before.” Alluding to the building’s anticipated programme, Goldberger notes that “Gehry has often been accused, mostly unfairly, of making architecture that overwhelms art.” However, in the case of the FLV, the “icebergs make for relatively neutral galleries – not plain white boxes – […] but rooms that for the most part are shaped like rectangles with straight, flat walls. When there is no art in the building, it feels incomplete, which is arguably the most important test of whether the architecture is too assertive.”

Christopher Hawthorne / The LA Times
The design is brilliant, a late-career triumph.
For Hawthorne, the majestic sails create a building which ”joins the Guggenheim and the Walt Disney Concert Hall as the most impressive works of the architect’s nearly six-decade career.” For him, the material choice (glass) – which “Gehry uses here in remarkable ways” – makes the museum “as ambitious as anything Gehry has ever produced but also, surprisingly, as refined.” Commenting on the internal gallery spaces, which he describes as “restrained,” Hawthorne suggests that the building appears ”sensibly cosmopolitan, even rational.” He summarises by suggesting that “when Gehry uses a unified palette — instead of piling clashing materials and colours atop his familiar colliding forms — he doesn’t dilute the power of his architecture but clarifies and strengthens it.”

Mayer RusArchitectural Digest
With its shiplike exterior of billowing glass sails, the building suggests an avant-garde update of the Jolly Roger, gracefully piloted by Peter Pan through the Bois’s verdant sea of centuries-old trees with a trail of pixie dust in its wake.
Rus’ review, interspersed by comments from Gehry himself, examines the history of the project in some depth. Less opinionated that the other critics, he admires the “network of steel trusses and wood beams” which are held aloft in a ”bravura feat of architectural acrobatics.” He goes on to say that “Gehry has devised spaces sympathetic to art of almost every scale and medium” concluding that, on balance, the building is a tailored mirror of the site it sits in. “After all, why do people come to the Jardin if not to play?”

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Geen categorie

Berlijn, trefpunt van de geschiedenis

Er is bijna geen ontkomen aan. Straatnamen, plaatsen van herdenking, de lege plekken, de nazi’s, jodendeportaties, de oorlog, De Muur, er is zoveel wat herinnert aan de (verschrikkelijke) geschiedenis van de twintigste eeuw. Neem het gebouw van de Rijksdag, ooit de zetel van het grote Duitse Keizerrijk, na de capitulatie in 1918 podium van revolutie en kortstondige democratie; in 1933 de aangestoken brand en de machtsovername door de nazi’s; in 1945 staat de Russische vlag op het kapot geschoten gebouw. Volgde de scheiding tussen Oost- en West- Berlijn en vanaf 1961 vlak langs het halfhartig gerestaureerde lege gebouw De Muur. Na de Wende, de grote ommekeer, werd het onder leiding van de Britse architect Norman Foster volledig gerestaureerd en vernieuwd. Sinds 1999 zetelt hier weer het Duitse parlement. Ook heeft het nog even te kijk gestaan als een groot cadeau van inpakkunstenaar Christo. De Rijksdag, theater van de Duitse geschiedenis. Wij, het gewone volk, mogen de stralende glazen koepel betreden. De stad ligt aan onze voeten.

Christo en de Rijksdag, foto: Cor WijnEen heftige confrontatie is het Joodse Museum van de Amerikaanse architect Daniel Libeskind. Het strenge plaatstalen gebouw vormt zowel een bliksemschicht als een gebroken davidster. Daarbinnen drie gangen: de ene naar beneden, naar de lege, asgrauwe toren van de Holocaust. Hoog bovenin de toren een smalle lichtspleet. De schoorsteen van een crematorium? De tweede gang, van de Exil, loopt omhoog. Rechtdoor naar een blinde muur, linksaf naar een tuin, een doolhof met hoge muren. De derde gang, die van de Continuïteit, voert langs de geschiedenis van de joden in Duitsland.

Sinds de opening van het Joodse Museum staat Daniel Libeskind bekend als de ‘architect van het gedenken’. Het is dan ook niet zo vreemd dat hij de opdracht verwierf voor een gebouw ter herinnering aan 9/11 in New York. Freedom Towers heet zijn ontwerp. Dichterbij huis (voor ons dan) bevindt zich in de polder tussen Almere en Lelystad zijn Land Art Project Garden of Love and Fire uit 1997: drie smalle kanalen, een strook zwart grind met een sculptuur van aluminium wanden en een voetgangerspad. “De labyrintische aluminium sculptuur symboliseert de ontdekkingstocht tijdens het menselijk leven. Dwalen door dit abstracte en vereenvoudigde labyrint leidt tot een confrontatie met obstakels en momenten van benauwend onbehagen terwijl de volgende afslag weer open en vol mogelijkheden is”, zegt de folder van Museum de Paviljoens in Almere. Elke zondag in mei en juni 2012 organiseert dit museum de dagtocht Land Art in Flevoland, o.a. naar dit kunstwerk.

In de Neue Nationalgalerie, het laatste ontwerp van Mies van de Rohe – een van de grote aanvoerders van het modernistische bouwen, de bouwstijl die uiteindelijk zo veel dodelijk saaie woonblokken heeft opgeleverd – bekeken we de overzichtstentoonstelling Panorama van Gerhard Richter. Ook zijn werk is verbonden met de geschiedenis van Duitsland. In de jaren vijftig kreeg hij aan de kunstacademie in Dresden een opleiding als figuratief schilder in de sociaal-realistische stijl – de enig toegestane stijl in de voormalige DDR. Toen hij in 1959 tijdens de Documenta in Kassel voor het eerst kennis maakte met het werk van ‘action painter’ Jackson Pollock en de doorsneden doeken, de concetto spaziale, van Lucio Fontana, ging er een andere wereld voor hem open. Reden voor hem om in 1961, vlak voor de bouw van De Muur, uit de DDR naar West-Duitsland te vertrekken. Het bijzondere aan het werk van Richter is zijn semi-realistische stijl, meestal naar foto’s uit kranten en tijdschriften, met als resultaat vage kleuren- of zwartwit-afbeeldingen met een grijzig waas, als van onscherpe foto’s. Zoals de serie Oktober 18, 1977, vijftien ‘historie’ doeken naar aanleiding van de dood van drie leden van de RAF (Rote Armee Fraktion) in de Stuttgart-Stammheim gevangenis, ook een zwarte bladzijde in de Duitse geschiedenis. Deze serie hangt in de Alte Nationalgalerie. Daarnaast schildert Richter manshoge abstracte doeken, een feest van kleur. Gerhard Richter, Panorama, tot 13 Mei in de Neue Nationalgalerie.

Te vinden op Internet:

Norman Foster en de Rijksdag op: retro.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Rijksdag/architectuur.html

Judisches Museum Berlin: www.jmberlin.de/

Museum De Paviljoens, Odeonstraat 3, 1325 AL Almere, +31365450400

Gerhard Richter: www.gerhard-richter.com/

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Geen categorie